منیت و سیاست

منیت‌. منیت. منیت یک فعل «من درآوردی‌ست» که از کشفیاتم از این دنیا بوده است. (هر چند که ممکن است با خود بگویید از کرامات شیخ ما این است، شیره را خورد و گفت شیرین است!!!) اما تا بوده همین بوده.

به طور نمونه، اشرف غنی احمدزی، نامزد انتخابات ریاست جمهوری افغانستان ابتدا موافقتنامه‌ای را با عبدالله عبدالله امضا می‌کند، اما بعد از بالا پایین کردن ماجرا، زیر حرفش می‌زند و می‌گوید در صورت برد قدرت را تقسیم نمی‌کند. 

یا در مثالی دیگر، نوری المالکی، فردی که (تا دیروز)  نور چشمی جمهوری اسلامی بود، حالا تاریخ مصرفش به سر آمده و جمهوری اسلامی هم به نخست وزیری حیدر عبادی چراغ سبز نشان داده است. اما نوری المالکی نمی‌خواهد از قدرت کنار برود. 

حالا امریکا و جمهوری اسلامی منافع مشترک دارند. باید با داعش بجنگند و نوری المالکی را همچون یک دستمال نجس، به کنار بگذارند. چون هر دو، حالا حالا کار دارند. نه فقط به بقا و ثبات خود می‌اندیشند، بل اهداف بلند مدتی همچون تسخیر منطقه را در سر می‌پروارند. این قانون دنیا است. باید بمانی و برای تسخیر و تسلط، بجنگی.
افسوس که هر دو، یکی با سابقه یکی دو قرنی و دیگری با سابقه سی و اندی ساله، ریده‌اند به منطقه. خاورمیانه‌ای که بی‌شک بدون جمهوری اسلامی و امریکا، امن‌تر، با ثبات‌تر و بر قرارتر است.