واژههای دو نفره
در زندگی واژههایی هستند که گویی فقط مخصوص دو نفر است؛ واژههایی که بسان جعبهی جادویی از خاطرهها تنها میان دو تن شکل میگیرد. اینگونه واژهها برای دیگران، همچون بسامد بیگانهای است که در طول روز به طور متناوب آن را میشنوند اما بسیار عادی به نظر میرسد. حال آنکه برای آن دو نفر، یادآورِ ناگفتنیترین حسها در بهترین روزهای زندگیست.
این واژهها، اگرچه روزگاری بهترین حسها را در زندگی به این دو نفر میدهد، اما وقتی از یکدیگر جدا شوند، به قدری دردآور میشوند که گویی دنیا با این دو نفر تسویه حساب میکند.
باری، روزگاری این واژهها -فقط بین آن دو نفر- آفریده میشوند و بهترین حس را به هر دو طرف میدهد، روزگار چرخ میزند و همین واژهها دردی عمیق به آن دو نفر میدهد.
بازی مسخره و بیمعنی روزگار که نه لذتهایش معنا دارند، نه دردهایش.
