به یاد دو کشته شده جنبش سبز

در روزی که بسیاری از نان به نرخ روز خورانی که خود را «اصلاح‌طلب» می‌خوانند و در نمایش حکومتی شرکت کردند، یاد صانع ژاله و محمد مختاری را گرامی بداریم. بی‌معرفت نشویم و آن‌ها را فراموش نکنیم. فراموش نکردنشان، تنها به معنای این نیست که غریبانه مردنشان را گرامی بداریم. بل به معنای این است که جریان سبز و امید را در ایران خسته‌ی مان، زنده نگه‌داریم. اگرچه تک‌تکمان،‌ خسته شده‌ایم.
البته این دو عزیز، هر دو بزرگوارانه کشته شدند و نیازی به یادآوری ما ندارند. آن‌ها سعادتمندان حقیقی هستند. آن‌ها رفتند و در حالی که درخت سبزمان، در حال خشک شدن بود، با خونشان جانی دوباره به آن دادند.

صانع ژاله‌، آبروی کردها شد. محمد مختاری نیز فخر جوانان هم‌سن و سالش شد. او ایستاده مردن می‌خواست. و به آرزویش رسید. خوش به سعادتش. حسودی‌ام می‌شود. کاش جای او بودم. ای‌کاش…